30 czerwca, 2011

GórnoŚląskie perełki.


ACTIVE CHILD - 'Johnny Belinda'

 



Na celowniku Wyżyna Śląska i trzynastowieczne Gliwice. 

Niegdyś owo pruskie miasto najbardziej rozsławiały kopalniane hołdy i górnicza Huta Łabędy
W 1935 r. dało się poznać dzięki najwyższej w świecie Radiostacji z drewna (znaczy się - wysokiej na 111 metrów):

Obraz pobrany z Grafiki GOOGLE.


Natomiast w roku 80-tym powstała tam przyciągająca spectrum botaników oraz całe rodziny ciekawskich  Palmiarnia

I od tejże Palmiarni zaczynamy:









 
















Jeżeli chodzi o nazwę miasta "Gliwice" dawniej historycy, głównie niemieccy, wiązali jej pochodzenie z czeskim pojęciem 'chlewa', jako że pierwotnie osada uchodziła za czeską. Taką tezę postawił na przykład autor pierwszej monografii miejskiej, Beno Nietsche. 
Z kolei językoznawca Heinrich Adamy upatruje etymologii w miejscu utrzymywania koni. Według niego miejscowość funkcjonowała na zasadzie wymiany koni ze szlacheckich taborów na czas podróży. 
Adamy notuje trzy formy: polską – "Chlewiska" i niemieckie - "Gleywitz" oraz "Glubschiz". 


A teraz teleportujemy się do centrum natrafiając w drodze na niefrasobliwy obrazek.
Otóż -jak to mówią marketingowcy- "Reklama dźwignią handlu" [ja bym jeszcze dodała -> "Oryginalna reklama..." ;-P]:

 


Dalej obiekt strawiony przez żywioł ognia:


I słynny gliwicki tramwaj - niestety kolej znajduje się już niemal na 'wymarciu'.

A czy wiecie, iż pierwsza linia z 1894 była linią... konną ?
/napęd elektryczny pojawił się dopiero cztery lata później\:


Wielkiej urody gotycki Kościół Św. Bartłomieja.
Dokładna data budowy nie jest znana. Najprawdopodobniej początkowo drewnianą budowlę wznieśli Templariusze w pierwszej połowie XIII w. 
Co ciekawe Kościół nie jest orientowany (tzn prezbiterium zwrócone na północny wschód), jest pseudobazylikowy, na planie krzyża łacińskiego z transeptem:



 


Nie mniej urodziwa siedziba Poczty Polskiej:

 




Zabytki, a w ich szybach wystawy:









Nocleg u De., przyjaciela Wu.

I widok z 10 piętra na Osiedle Kopernika:

 


 




A na lepszy sen lampka białego wina ;):





20 czerwca, 2011

Moje spiskie wędrówki /PART IV - ost./.



 



Mam sentyment czytając "Sklepy cynamonowe", kiedy to kroczę myślami po promenadzie, do jakiej klucz zapisany jest w mglistej prozie Schulza. Owo miejsce już nie istnieje - jednak co to zmienia ? Najdoskonalsze zakamarki, te, w jakich czuję się niby u siebie, nie widnieją na mapach, lecz ukontentowane z doznań, rozpościerają się w niewypowiedzianą Atlantydę;
Mieszkaliśmy w jednym z tych domków o pustych i ślepych fasadach, które trudno od siebie odróżnić. Daje to powód do ustawicznych omyłek. Gdyż wszedłszy raz w niewłaściwą sień, dostawało się w labirynt obcych ganków, niespodzianych wyjść i zapominało o początkowym celu, ażeby potem, wracając z manowców splątanych przygód, przypomnieć sobie wśród wyrzutów sumienia dom.
[Bruno Schulz,
"Sklepy cynamonowe"]


I ja znów wracam z manowców zawiłych przygód. Moje tegotygodniowe ścieżki w dalszym ciągu prowadziły spiskimi alejkami. I często -> za często poprzez ołowiane od poświaty chmur korytarze. I jeszcze pod egidą Soleil Noir.



Za meritum podsumowujące słowiańskie wędrówki posłuży mi wyjazd w ramach Ogólnopolskiego Szkolenia Rezydentów:



Wyjazd, podczas którego na zakąskę zatrzymaliśmy się w majaczącym z Polską w okolicy Czerwonego Klasztoru, Kežmaroku, stanowiącego swoisty rezerwat Kotliny Popradzkiej.

Jego nazewnictwo pochodzi od niemieckiego wyrażenia "käsemarkt" i oznacza "targ serowy". 
Miasto może się poszczycić królewskim charakterem, jako że prawa miejskie otrzymało od samego Bela IV.
Siedem wieków istnienia pozostawiło mu obszerny zespół zabytkowy o urozmaiconym obliczu stylowym:





Gotycka Bazylika Św. Krzyża z wolno stojącą Dzwonnicą schwytane w jesiennym pomroku:



Kieżmarski Zamek z II poł. XV w.
Można tutaj spocząć na dziedzińcowych ławeczkach oraz posłuchać dworskiej muzyki będącej tłem dla kramów z bibelotami:

 


Kiedy tak przemieszczałam się lokalnymi zaułkami, przede mną przesuwały się kolejno obrazki powikłanej historii tego rejonu, współtworzonej przez Słowaków, Polaków, Niemców czy Węgrów.
Przyznam, że szukałam inspiracji w geniuszu planisty, który skonstruował tak logiczną siatkę dróg:



Stary Smokoviec - była to następna miejscówka, jakiej polecam zasmakować.
Mieliśmy w niej przyjemność obejrzeć luksusowy hotel, w którym meldował się szereg znamienitości sceny artystyczno-politycznej.
Dzienny wynajem apartamentu prezydenckiego to koszt rzędu kilku pensji naszej średniej krajowej:







W Smokovcu uwagę przyciągają bombastyczne wykończenia budownicze; do wyboru mamy jasne budowle w ciemną kratę albo ciemne budowle w jasne pasy:





W dalszej kolejności przenieśliśmy się w inskrypcje rodem z francuskich Alp czyli do narciarskiego centrum Štrbské Pleso z orczykami, wyciągami krzesełkowymi, torami saneczkowymi i zjeżdżalniami grawitacyjnymi.

Ja skupiłam się na uroku Jeziora Szczyrbskiego ze skocznią w oprawie.

Uczucie, jakby się przebywało w Krainie Czarów, gdzie fale kołyszą ciszę, bryza pieści policzki, a naszpikowana przesadną jaskrawością zieleń odrywa od rzeczywistości.
Rzecz bezdyskusyjna, przechodząc pełne stadium "ochów" i "achów" porobiłam upamiętniające fotografie:

 






Ukoronowaniem szkolenia okazały się desery lodowe w Liptowskim Mikulaszu.

Etymologii jego nazwy poszukuje się w imieniu duchownego patrona, Mikołaja (wcześniej zwano go Svatym Mikulaszem = Świętym Mikołajem).

Z ciekawostek nadmienię, iż w tamtejszym kościele więziono legendarnego bohatera, Janosika [hm, bohaterem to on do końca nie był, bo owszem - jak podają źródłostany - rabował kosztowności bogaczom, ale dla swoich kamratów]:

 


 

Następnie obraliśmy kurs na Trenčín leżący nad brzegami Wagu.
Po drodze obserwowałam interesujące wypiętrzenia geologicznych formacji. 


Jakaż w tym monstrualnym krajobrazie kryje się moc przyciągania, tak irracjonalna, że aż zapomina się o błogosławieństwach wiosny !:







Niżej posępny trenczyński Zamek, który w latach świetności pełnił strategiczny punkt obrony.
Aktualnie w twierdzy z basztami mieści się Muzeum:



A czy wiecie, że w Trenczynie prywatną posiadłość miała hrabina Elżbieta Batory, najsłynniejsza seryjna morderczyni Węgier ?:



Elżbieta, dziewczyna wielkiej urody, mając 6 lat, była świadkiem wydarzenia, które mogło mieć wpływ na jej zabójczą psychikę - jeden z Romów został oskarżony o sprzedanie swych dzieci Turkom. Egzekucję wykonano przez zaszycie skazanego w rozciętym brzuchu konia.
W młodości Ela często odwiedzała ciotkę Klarę, kobietę o skłonnościach lesbijskich, organizującą wyuzdane orgie. Możliwe, że to na nich poznała Dorotheę Szantes, jaka podsyciła sadyzm hrabiny.
Po śmierci męża (a było to prawdopodobnie otrucie) poznała niejaką Annę Darvulię, tajemniczą służkę, która stała się główną inspiratorką zbrodni. Pewnego dnia Elżbieta w złości tak mocno uderzyła Annę, aż krew z nosa ofiary odprysnęła na jej twarz. Batory spojrzawszy w lustro, zauważyła, jakoby zmarszczki stały się zamazane, mniej widoczne. Darvulia wykorzystała złudzenie, jakiemu uległa pani przekazując jej "starożytną mądrość": przez wyssanie komuś krwi można przejąć fizyczno-duchowe cechy tej osoby.
Od tej pory krwawe tortury stały się niemalże codziennością. Maltretowane pokojówki znikały jedna po drugiej. Według zeznań z późniejszego procesu, jedną z nich przyprowadzono do łoża chorej Elżbiety, a ta rzekomo zaczęła pożerać ją żywcem:







Zbliżenie na Centrum. 
Tkwi tu coś z praskich pejzaży. A nade wszystko wtóruje senna idylla:






To już kres mej apologii o słowackich przestworzach.

Przez ostatnie dni porywisty wicher przemienił słoneczny raj w deszczowy, szkocki miraż. Mimo tego wszystkie ujęcia pozostawiłam au naturel, nie ma w nich korektorskiej ingerencji.

Zatem - pozdrowienia w odcieniach szarości oraz brązów ! 
I do ponownego zczytania !